Οι αποστάτες

Θα μπορούσα να γυρίσω πολύ πίσω στον χρόνο και να αναφέρω όλα εκείνα τα γεγονότα που, βήμα - βήμα, μας οδήγησαν στην σημερινή απόλυτη παρακμή και τον δίχως όρια παραλογισμό. Θεωρώ όμως πως θα είναι πιο ωφέλιμο να γράψω για τα σοβαρά γεγονότα των τελευταίων ετών και κυρίως το πως παρουσιάστηκαν αυτά τα γεγονότα αλλά και ποια ήταν η αντίδραση του λαού-όχλου.

Οικονομική κρίση:

Ξένοι και εγχώριοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, έγκριτοι οικονομολόγοι και λοιποί γνώστες μας ανακοινώνουν πως η χώρα έχει χρέη και ήρθε η ώρα να τα ξεπληρώσει και πως αν δεν θέλουμε να πεινάσουμε τότε θα πρέπει να πεινάσουμε. Πως η μόνη λύση για να βγούμε από την οικονομική κρίση είναι να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα και τα οικονομικά εγκλήματα των πολιτικών και τον αυλικών τους.

Στην αρχή υπήρξαν αντιδράσεις που δεν άργησαν να σβήσουν(να ναι καλά και μερικά συντρόφια) και οι Αγανακτισμένοι πήραν, ηττημένοι, τον δρόμο για τα σπίτια τους.

Μέσα στα επόμενα χρόνια, (πάντα για το καλό του λαού και της χώρας,) για να βγούμε επιτέλους από αυτή την εξοντωτική, οικονομική κρίση, ξεπουλήθηκαν, στην κυριολεξία, τα πάντα. Κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της χώρας αγοράστηκε από ξένους ιδιώτες. Μισθοί και συντάξεις έγιναν κάτι σαν χαρτζιλίκι. Πληρώσαμε και ακόμα πληρώνουμε χαράτσι για τα σπίτια που ήδη μας ανήκαν και που αποκτήθηκαν με κόπο από γονείς και παππούδες. Για την αποφυγή της φοροδιαφυγής μας υποχρέωσαν να ξοδεύουμε ένα μέρος του εισοδήματος μας μόνο με κάρτα, με λίγα λόγια όχι μόνο μας υποχρέωσαν να ξοδεύουμε ένα συγκεκριμένο ποσό αλλά μας επέβαλαν και τον τρόπο με τον οποίον θα γίνεται η συναλλαγή.

Και ο λαός, παρόλο που ήξερε πως τον έχουν κοροϊδέψει, προτίμησε να πνιγεί μέσα στην σιωπή του, να κάνει υπομονή, να γκρινιάζει που και που μόνο για να καταλήξει στο γνωστό "τι να κάνουμε; αφού έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορεί κανείς να τα αλλάξει".

Άνοιξε και πάλι για μία στιγμή το στόμα του και ψήφισε «Όχι» σε εκείνο το αλησμόνητο δημοψήφισμα και δεν άργησε η ώρα να συνειδητοποιήσει πως οι σωτήρες που, επιτέλους, του έδωσαν φωνή και το δικαίωμα της επιλογής, ήταν το ίδιο αλήτες και εγκληματίες με τους προηγούμενους, αλλά ήταν πια αργά, οι σωτήρες τους είχαν ήδη φτύσει μέσα στα μούτρα. Νεκρική σιγή ο λαός.

Τελικά μάθαμε εκ των υστέρων πως όλα έγιναν για να σωθούν οι τράπεζες και όχι εμείς, ούτε και η Ελλάδα.

 

Λαθρομεταναστευτικό:

Γίνεται πόλεμος στην Ανατολή, μας ανακοινώνουν πως, θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να περιμαζέψουμε και να περιθάλψουμε τους πρόσφυγες του πολέμου. Ένας Αρμαγεδδών ανήθικης και άκρως μισελληνικής προπαγάνδας, ξεκινάει. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες(ο θεός να τους κάνει), με υπερβάλλοντα ζήλο προσπαθούσαν να μας πείσουν πως αυτό που διαδραματιζόταν  δεν ήταν εισβολή λαθραίων και επικίνδυνων για την κοινωνία αλλόφυλων, αλλά μία έκκληση βοήθειας από άκακους  και ταλαιπωρημένους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας. Ήταν τέτοιος ο ζήλος που πάνω σε μερικές κρίσεις ανθρωπισμού, δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν την ταλαιπωρία μερικών αληθινών προσφύγων ή ακόμα και τον θάνατο κάποιων παιδιών, για να προωθήσουν την πολιτική ατζέντα του αντιρατσισμού και της άνευ όρων ανεκτικότητας.

Τι και αν τα μάτια όλων μας έβλεπαν το πρώτο να συμβαίνει, εκείνοι επέμεναν πως το δεύτερο συμβαίνει, απλά εμείς δεν το βλέπουμε γιατί μας έχει τυφλώσει το μίσος και η μισανθρωπιά μας. Αυτή τη φορά είχαν με το μέρος τους ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που είτε ενέδωσε στους συναισθηματικούς εκβιασμούς και τους πίστεψε, είτε φοβήθηκε το μένος των «ανθρωπιστών» και παρίστανε πως τους πίστεψε. Αρκετοί έμειναν αδιάφοροι και άλλοι έμειναν πιστοί σε αυτά που έβλεπαν τα μάτια τους και όχι σε αυτό που τους έλεγαν πως πρέπει να δουν. Κάποιοι άλλοι τους υποδέχτηκαν με ανοικτές αγκάλες γιατί μυρίστηκαν κέρδος. 

Η Ελλάδα άρχισε και πάλι να δανείζεται για να δώσει στους λαθραίους επιδόματα, στέγη, φαί, νερό, όλα εκείνα για το οποία εμείς πρέπει να δουλεύουμε για να έχουμε. Αυτή η πράξη έφερε δυσαρέσκεια στον λαό και η απάντηση που πήρε είναι πως δεν τον παίρνει να γκρινιάζει, γιατί τα λεφτά αυτά που δίνει η Ελλάδα δεν είναι δικά της αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός πως η Ελλάδα ανήκει στην Ένωση δεν έπαιζε κανέναν ρόλο.

Τελικά, κάποια από τα λεφτά δόθηκαν στους παράνομους και δίνονται μέχρι σήμερα αλλά όχι σε όλους, μιας που οι ανθρωπιστές που τα μοίρασαν είπαν να βάλουν και κάτι στην τσέπη τους, σαν ανταμοιβή για τις καλές τους πράξεις. Η κοροϊδία και η χλεύη στο απόγειο τους και ο όχλος παρακατιανός θεατής μπροστά στο μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε εις βάρος της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια. Να θυμάσαι πως οι "υπεύθυνοι ανθρωπιστές", τότε, μας αποκάλεσαν ανεύθυνους, κτήνη και απάνθρωπους. Κράτα το γιατί θα σου χρειαστεί.

 

Μακεδονικό:

Τραγωδία. Ξανά χλευασμός, ξανά κοροϊδία, ξανά ένα μάτσο γνωστικών να περιγελούν τον λαό και να τον περιπαίζουν. "Ο Έλληνας προδόθηκε οικονομικά και δεν μίλησε αλλά τώρα που η προδοσία αφορά εθνικό θέμα ο Έλληνας βγήκε στους δρόμους" αυτό θυμάμαι έντονα. Αμέτρητες κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκατομμύρια ανθρώπων στους δρόμους για μέρες.... για μήνες. Συγκίνηση και χαρά, όχι επειδή πραγματικά πιστέψαμε πως η κυβέρνηση θα αποφάσιζε να μας σεβαστεί αλλά μάλλον επειδή βρισκόμασταν, έστω για μια στιγμή, όλοι μαζί.

Δεν έλειψαν και εκεί τα παρατράγουδα. Από την μία η κυβέρνηση με τα κανάλια της που τους 100 τους έβλεπε 5 και τους λογικούς ανιστόρητους, από την άλλη τα υπεράριθμα αρπακτικά που βρήκαν μία χρυσή ευκαιρία να χτίσουν τον δικό τους ψευτομύθο και να έχουν κάποιες ελπίδες στο μέλλον να αποκτήσουν και αυτοί μία γωνίτσα στην Βουλή.     

Και ύστερα η θλίψη όταν οι ρομαντικοί ηλίθιοι καταλάβαμε πως οι περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι είχαν έρθει για να παραστήσουν τους "ειρηνικούς επαναστάτες", δηλαδή για πλακίτσα, καφέ και εκδρομή. Όπως ήταν αναμενόμενο η γνώμη του λαού έπεσε στο κενό. Και πάλι μας είπαν πως η προδοσία αυτή έγινε για το καλό της Ελλάδας, για να έχει καλές σχέσεις με τους γείτονές της. Για να’ χει λοιπόν η Ελλάδα φίλους, έκαναν φίλους τους εχθρούς της. Η Μακεδονία προδόθηκε και μπορεί να πέρασαν λίγα χρόνια, αλλά αυτή η πληγή παραμένει η ίδια με τότε. 

 

Σήμερα:

Αυτή την φορά η "κρίση" που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι υγειονομική. Ο παραλογισμός, η κοροϊδία, η παράνοια και ο διχασμός της κοινωνίας, δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια, τόσο πολύ έχουν ξεφύγει τα πράγματα. Ξεκινήσαμε με το "μη φοράς μάσκα σου κάνει κακό" και καταλήξαμε στο "φόρα μάσκα υποχρεωτικά ακόμα και στον δρόμο". Η μάσκα σου προστατεύει εμένα και η δική μου εσένα. Το ανοιχτό μαγαζάκι σου μπορεί να σκοτώσει την μάνα μου γι'αυτό θα πρέπει να κλείσεις.  Η δική σου οικονομική καταστροφή θα σώσει την ζωή μου και της γιαγιάς μου. Δεν θα κρατήσει πολύ, δεν μπορείτε να κάνετε υπομονή 2 βδομάδες;  Δεν έχει νόημα η δική μου καραντίνα αν δεν κάνεις και συ καραντίνα.

Εσύ θα φταις αν καταρρεύσει το άθλιο σύστημα υγείας, το  ήδη κατεστραμμένο. Και η γιαγιάκα που πριν τον ιό θα πέθαινε παρατημένη σε κάποιο ράντζο, τώρα θα πεθάνει στο ίδιο ράντζο αλλά από τον ιό και θα φταις εσύ. Και οι γιατροί θα αναγκαστούν να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια και να πρέπει να επιλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος όχι και θα φταις εσύ. Για όλα τα απίστευτα δεν φταίνε πια τα μνημόνια ούτε οι πολιτικοί που τα ψήφισαν αλλά φταις εσύ, φταίω εγώ.

Το κράτος αναγκάζει τον μικρό επιχειρηματία να κλείσει το μαγαζί του και να δανειστεί λεφτά από το κράτος μέχρι να του δοθεί η άδεια να ανοίξει και πάλι, μόνο για να κλείσει μία και καλή όταν στο μέλλον το κράτος θα ζητήσει πίσω τα δανεικά. Ψέκια όσοι λέγαμε πως ο ιός προήλθε από εργαστήριο(δεν το βγάλαμε από το κεφάλι μας, απλά η ενημέρωση μας δεν αρχίζει στον Αντωνάκη και δεν τελειώνει στον Νικόλα)μετά από έναν χρόνο θυμήθηκαν πως μάλλον αυτό ισχύει.  Να ακούς τους ειδικούς σου λένε οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι υπεύθυνοι πολίτες  και την ίδια στιγμή πουλάνε πνεύμα και μούρη και εμμέσως  αποκαλούν ψέκια άλλους επιστήμονες οι οποίοι έχουν διαφορετική γνώμη και δεν ασπάζονται το αφήγημα τους.

Με λίγα λόγια, άκου τους "ειδικούς" που έχει διορίσει η κυβέρνηση. Τι και αν αυτοί δεν μπορούν καν να αποφασίσουν αν η ζουζού που θέλουν, με το ζόρι, να σου δώσουν είναι, τελικά, επικίνδυνη η όχι; εσύ πρέπει να τους ακούς. Η δική σου δόση προστατεύει εμένα και η δική μου εσένα, η κάπως έτσι. 

Από Σεπτέμβριο πάλι καραντίνα, απλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα αν θα γίνει εξαιτίας της ινδικής μετάλλαξης ή εξαιτίας των ανεύθυνων που δεν σήκωσαν μανίκι.  Πανικόβλητα όντα προσπαθούν με το ζόρι να παρασύρουν στην τρέλα τους κάθε ψύχραιμο άνθρωπο. Πολιτικοί που ποτέ δεν είχαν αίσθημα ατομικής ευθύνης, το απαίτησαν από μας που πάντα υπήρξαμε υπεύθυνοι αλλά όχι χειραγωγήσιμοι ηλίθιοι, και ξωπίσω τους ένας όχλος νεκροζώντανων που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το κοινωνικό σύνολο και που η λέξη ευθύνη του ήταν άγνωστη μέχρι και πριν έναν χρόνο, ξαφνικά ευαισθητοποιήθηκαν και την είδαν και ήρωες.

Και οι νόμοι που απαιτούν να τηρείς απλά και μόνο επειδή είναι νόμοι. Το αν οι νόμοι είναι λογικοί δεν έχει σημασία, το γεγονός πως μπορείς άνετα να φτιάξεις μία μακριά λίστα με όλους τους νόμους που οι ίδιοι δεν τηρούν δεν έχει σημασία, το γεγονός πως κάποτε σε αποκάλεσαν μισάνθρωπο επειδή ήθελες οι λαθραίοι επενδυτές να σεβαστούς τους νόμους και να σταματήσουν να εισβάλουν παράνομα ούτε αυτό παίζει κάποιον ρόλο.

Φουκαριάρηδες του "χώρου" που τελικά ασπάστηκαν το νέο θρησκευτικό δόγμα του ιού γιατί δεν είναι αυτοί καιροί για να είναι πολιτικά μη ορθοί, άσε που όταν έχεις φιλοδοξίες και θες να πολιτευτείς  πάση θυσία, αναγκαστικά θα κάνεις και κάποιες θυσίες. 

Και φτάνουμε στο έσχατο σημείο όπου τιποτένιοι πολιτικοί και πολίτες ζητάνε να απομονωθούν από την κοινωνία οι αρνητές, όσο παράλληλα θα ενσωματώνονται οι παράνομοι μετανάστες και να παίρνουν ιθαγένεια δίνοντας εξετάσεις. Φτάσαμε στο σημείο που εσύ και εγώ θεωρούμαστε πιο επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο από ότι θεωρείται ο Άχμα και η Μαρία η ψυχαναγκαστική που πίνει μία γουλιά αντισηπτικό όποτε μπαίνει και όποτε βγαίνει από το αμάξι της για να σκοτώσει το κακό δαιμόνιο του ιού. Φτάσαμε στο σημείο όπου οι αντιφρονούντες και οι λογικοί  δεν θα τιμωρούνται με μία πεσμένη εκπομπή ή μία ποινή στο facebook, αλλά που, βίαια, θα απομονώνονται από την κοινωνία και θα στερούνται ακόμα και το δικαίωμα στην εργασία.

Εδώ λοιπόν που φτάσαμε έχουμε μόνο 2 επιλογές, ή υποκύπτουμε και αφηνόμαστε να μας παρασύρει το κύμα και να ξεβράσει κάπου, κάποτε το άψυχο κορμί μας ή κολυμπάμε πιο αποφασισμένοι από ποτέ. Κάθε διάλογος με την αντίθετη από μας μεριά δεν θα ωφελήσει σε τίποτα, δεν θα μας πείσουν ποτέ και δεν θα τους πείσουμε ποτέ. Ο διπλανός σου σε μισεί σαν εχθρό, και πως αλλιώς; Χρόνια τώρα έχει επιβληθεί ο άγραφος, αρχικά, νόμος που του απαγορεύει να μισεί και να αποστρέφεται κάτι.

Και ύστερα από τόσα χρόνια  καταπίεσης ο καταπιεστής τους (που είναι ο ίδιος που επέβαλε αυτόν τον νόμο) όχι μόνο τους δίνει το ελεύθερο να μισήσουν αλλά παράλληλα τους δείχνει ποιους πρέπει να μισήσουν, δίνοντας τους και έναν καλό λόγο για να το κάνουν, δεν πρέπει να μισούν παρά μόνο αν είναι για καλό σκοπό και μόνο όταν ο καταπιεστής τους το επιτρέψει, γιατί πιο πολύ από όλα είναι το μίσος τους που πρέπει να χειραγωγείται. Όλο το μίσος που έχουν συσσωρεύσει πρέπει κάπου να ξεσπάσει για να ξεθυμάνει και’ μεις θα είμαστε αυτό το «κάπου». Όσο για τους πολιτικούς, μας μισούν όλους ανεξαιρέτως είτε επειδή είμαστε πλέμπα είτε επειδή δεν αντέχουν να βλέπουν πως ακόμα και σήμερα υπάρχουν ζωντανοί.

Εδώ λοιπόν που φτάσαμε ήρθε η ώρα να χωριστούμε  από τον όχλο στον οποίο, έτσι και αλλιώς, ποτέ δεν ανήκαμε. Με πράξεις και όχι με λόγια, όχι με γκρίνιες αλλά με θυσίες όσο μεγάλες και αν είναι αυτές, και με όποιο τίμημα να δημιουργήσουμε έναν δικό μας ζωτικό χώρο, με όσες δυσκολίες θα έχει αυτό και όσο απίθανο και αν φαντάζει. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε όποιον είναι απέναντι μας όπως ακριβώς μας αντιμετωπίζει και αυτός, να γίνει ένας εχθρός και επικίνδυνος για μας και τους δικούς μας ανθρώπους. 

Ήρθε η ώρα που θα πρέπει και’ μεις να επιδείξουμε τον ίδιο φανατισμό, την ίδια ορμή και αποφασιστικότητα με τους αντιπάλους μας και να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας και τους γονείς μας και κάθε δικό μας άνθρωπο. Να μην αφήσουμε κάθε τι που αγαπάμε να γίνει θυσία στον βωμό του παραλογισμού και της υπακοής στους αρχιτέκτονες του παραλογισμού.

Μην αμφιβάλλεις γι' αυτό, δεν θα’ χουν καλύτερη μοίρα από μας, μόλις χτίσουν το τείχος των δακρύων - της ανοσίας. Οι σωτήρες τους θα συνεχίσουν να έχουν παράλογες απαιτήσεις και θα απαιτούν συνέχεια, δίχως σταματημό, όλο και περισσότερα και εκείνοι θα υποφέρουν βλέποντας πως έχουν δώσει τόσα αλλά ακόμα ησυχία δεν βρήκαν, γιατί ποτέ τίποτα δεν ήταν αρκετό από όσο έδωσαν. Και θα τους μείνει μόνο ένα παράπονο, πως ήταν υποτακτικοί με την ελπίδα να δουν καλό αλλά καλό δεν είδαν, γιατί το καλό δεν χαρίζεται αλλά αποκτιέται με θάρρος και όχι υπακοή.

Στο τέλος όλοι θα πέσουμε, η νέα εποχή θα επικρατήσει, όπως και κάθε άλλη εποχή. Μα έχει μεγάλη διαφορά το να πέσεις σαν αληθινός Ήρωας από το να πέφτεις σαν κατά φαντασίαν ήρωας. Έχει διαφορά το να πέσεις σαν δειλός σκλάβος από το να πέσεις σαν γενναίος Αποστάτης. Ας διαλέξει ο καθένας τον δρόμο που του αξίζει. 

Γιώτα