Μεγαλειώδης πορεία για την δολοφονία του Κωσταντίνου Κατσίφα σε Σύνταγμα και Μοναστηράκι (Βίντεο και Φωτο)

Σήμερα ήταν αδιαμφισβήτητα η μεγαλύτερη εθνικιστική πορεία των τελευταίων ετών. Στα πιο κεντρικά σημεία του Συντάγματος αλλά και στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Με παλμό, ένταση αλλά και αξιοπρόσεχτη μαζικότητα. Η αυτόνομη ακομμάτιστη συγκέντρωση ξεκίνησε με μία δίωρη παρουσία στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, οπού ακούστηκαν συνθήματα για την δολοφονία του Κωσταντίνου από το αλβανικό κράτος και πραγματοποιήθηκε λιτή τελετή μνήμης.

ΜΑΒΗ ΞΑΝΑ ΣΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ ΤΑ ΒΟΥΝΑ

Την χτεσινή ημέρα, ανήμερα της γνωστής «εθνικής»(;) επετείου, όλη η Ελλάδα παρακολούθησε αποσβολωμένη την θλιβερή και συνάμα εξοργιστική είδηση της δολοφονίας του Κωσταντίνου Κατσίφα από τα κυβερνητικούς Πραιτωριανούς του Ράμα. Είναι ένα συμβάν που δεν επιδέχεται ούτε πολιτικών αναλύσεων ούτε ιδεολογικών προεκτάσεων. Οι τυφλοί είδαν και οι κουφοί άκουσαν.

To γονιδίωμα του Φαναριωτισμού και το καθήκον του σημερινού εθνικοσοσιαλιστή

Όπως έχει αντιληφθεί οιοσδήποτε υποτυπωδώς νοήμων συμπολίτης μας, το ελληνικό έθνος έχει περιπέσει σε έναν άνευ προηγουμένου ξεπεσμό. Για την συντριπτική πλειονότητα της ανελλήνιστης και ημιμαθούς μάζας, που συνθέτει το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο διαβιούμε, όλες αυτές οι αλλαγές συντελούνται ανεπαίσθητα. Για το υποσύνολο αυτής της κοινωνίας, το οποίο λαμβάνει μία επαρκή ενημέρωση περί των κοινωνικοπολιτικών τεκταινομένων, το κατοχικό κράτος έχει φροντίσει με αριστουργηματική επιδεξιότητα να σερβίρει την ημερήσια ειδησεογραφία με το δύσοσμο άρωμα της «πολιτικής ορθότητας». Το άρωμα αυτό είναι τόσο έντονο, διαχυτικό και παρελκυστικό που παραλύει και την τελευταία ικμάδα νοητικής λειτουργικότητας που έχει απομείνει σε αυτό το αξιοθρήνητο πληθυσμιακό συνονθύλευμα. Ο αποχαυνωμένος νεοέλληνας – εν πλήρει αγνοία του – καθίσταται έτσι παθητικός συνένοχος στην κοινωνική του εξαθλίωση και την βαθμιαία φυλετική του εξασθένηση.

Μια άλλη κατηγορία πολιτών δείχνει να εκπλήσσεται δυσάρεστα έχοντας έρθει αιφνιδίως προ τετελεσμένων γεγονότων.  Δέχεται τα πρώτα σοκαριστικά χαστούκια την στιγμή που το τερατώδες κράτος βγάζει σιγά-σιγά την φιλοτεχνημένη μάσκα της εξευρωπαϊσμένης κοινοβουλευτικής ευπρέπειας, δείχνοντας με σαρδόνιο χαμόγελο το αληθινό, αμείλικτο πρόσωπό του. Είναι η κατηγορία που αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η οικονομική κρίση και τα νεομαρξιστικά δόγματα που απροκάλυπτα τού ξετυλίγονται, δεν είναι κάποια ευκαταφρόνητα σημεία των καιρών – είναι η νέα πραγματικότητα που τού επιφυλάσσει το κράτος που τον καταδυναστεύει. Τότε, οι απατηλές ψευδαισθήσεις για την «έμμεση δημοκρατία των αντιπροσώπων» καταρρίπτονται και έπεται το αντίκρισμα της πραγματικότητας που τόσο καιρό ήταν αθέατη και υφέρπουσα.

Αυτή η κατηγορία των οψίμως αφυπνισθέντων δεν θα αγωνιστεί ποτέ έμπρακτα για την αποκατάσταση της διασαλευθείσης τάξεως. Έχοντας σφυρηλατήσει επί σειρά ετών ατομοκεντρική συνείδηση ωχαδερφισμού και «φτηνού» οπορτουνισμού, θα μεριμνήσει απλώς για την επαναπροσαρμογή στα νέα δεδομένα. Θα διευρύνει τον ωφελιμιστικό κύκλο επαφών του με τους νεοεκλεγέντες πολιτικούς φωστήρες που ίσως να του διασφαλίσουν ένα πιο ευοίωνο μέλλον. Δεν θα τολμήσει ποτέ να εξωτερικεύσει τους προβληματισμούς του. Και μόνο η ιδέα των politically incorrect ετικετών των οποίων μπορεί να γίνει αποδέκτης, επαρκεί για να τον λούσει κρύος ιδρώτας παράλυσης. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ακόμα και αν δεν καρποφορήσουν οι εν Ελλάδι φιλοδοξίες του, υπάρχει η λύση του ελκυστικού και πολλά υποσχόμενου «εξωτερικού» όπου έχουν βρει καταφύγιο τόσοι και τόσοι…

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τρέφουμε αυταπάτες περί ενδεχόμενου ξαφνικού ριζοσπαστισμού των μαζών. Το γονιδίωμα της υποτέλειας και του συμβιβασμού, ένα από τα κληροδοτούμενα ελαττώματα της οθωμανοκρατούμενης προς την συγκαιρινή Ελλάδα, έχει παραμείνει δυστυχώς άφθαρτο και αναλλοίωτο. Οι βιολογικοί και πολιτικοί επίγονοι των πάλαι ποτέ κοτζαμπάσηδων εκμεταλλευτών βρίσκονται μέχρι και σήμερα στις πιο νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, σκορπώντας υποσχέσεις και αφαιμάζοντας ό,τι βρουν στο ατέρμον κερδοσκοπικό τους διάβα, πατώντας πάνω στην προθυμία του ατομιστή πολίτη να ανεχθεί και να ξεπουλήσει τα πάντα έναντι κάποιου υλικού ή εργασιακού ανταλλάγματος. Και όλα αυτά σε αγαστή σύμπνοια με τα φερέφωνα και τα ενεργούμενα της ξενοκρατίας.

Όταν οι μειοψηφικές φωνές των «αλόγιστων» επαναστατών άρχισαν να αντηχούν στεντόρεια αφυπνίζοντας συνειδήσεις, το συμβιβαστικό κομμάτι του πληθυσμού έβρισκε πάντα τις κίβδηλες δικαιολογίες και τα πείσμονα αντεπιχειρήματα για κατευνασμό και «εχέφρονα διάθεση». Τι πραγματικά έχει αλλάξει μέχρι σήμερα άραγε; Η δειλία και η ενσυνείδητη υποτέλεια του φαναριωτισμού εμφωλεύει όλο και οξύτερα σαν γάγγραινα στις ψυχές των νεοελλήνων .

Όπως έχει επισημάνει ο ψυχοκοινωνιολόγος Gustave Le Bon στο πασίγνωστο έργο του, «Η ψυχολογία των Όχλων», για να επισυμβεί μία κοινωνική επανάσταση πρέπει πρώτα να ωριμάσουν οι συνθήκες διεξαγωγής της, ώστε να επέλθει το κατάλληλο momentum της ιστορικής της συνθήκης. Οι συνθήκες αυτές ισοδυναμούν με υψηλές στερήσεις, κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου και πρωτοφανή αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Όσο τα εργασιακά δεδουλευμένα του «σήμερα» επαρκούν – έστω και οριακά – για την κάλυψη διατροφικών αναγκών, για μια βόλτα σε μία πολυσύχναστη καφετέρια, για μια εγγραφή στο συνοικιακό γυμναστήριο, μια επίσκεψη στο κομμωτήριο και μία τριήμερη εξόρμηση μακριά από το άστυ, ο χειμαζόμενος πληθυσμός δεν θα μπει, όχι στην έμπρακτη διαδικασία, αλλά ούτε καν στην σκέψη μιας ολομέτωπης ρήξης με το πασιφανώς εχθρικό κράτος.

Μέσα σε αυτά τα δεδομένα, οι Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές, οι μόνοι που μπορούν να ανέλθουν πάνω από την υλική αντιμετώπιση του βίου και να ενατενίσουν το ηθικό και πολιτικό χρέος απέναντι στο αιώνιο δέντρο της φυλής, έχουν το ιστορικό καθήκον να πυροδοτήσουν την υφέρπουσα κοινωνική οργή σχηματοποιώντας την σε ένα απροσπέλαστο και χειμαρρώδες κύμα λαϊκού ξεσπάσματος. Να εισδύσουν στις ρωγμές του κρατικού μηχανισμού και να τον παραλύσουν. Να μορφοποιήσουν το υφέρπον λαϊκό μίσος σε γκρέμισμα του σαθρού και χτίσιμο του υγιούς.

Γιατί, μέσα από την νόσο στην οποία έχει βουτήξει η κοινωνία, μόνο ο Εθνικοσοσιαλισμός μπορεί να την ανασύρει, και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια Ιδέα της οποίας ο καιρός έχει έλθει.

Στέλιος Λ

Παρέμβαση στο παρακρατικό στέκι 516 του Ρουβίκωνα στην Φιλοσοφική

Πριν λίγο σήμερα το πρωί, μέλη της συλλογικότητάς μας πραγματοποίησαν παρέμβαση στο περιβόητο κτίριο 516 το οποίο ο Ρουβίκωνας έχει καταλάβει τις τελευταίες μέρες.  Με την εικαστική παρέμβαση στο παρακρατικό στέκι και με τα τρικάκια που ερρίφθησαν στην κεντρική είσοδο, στον προαύλιο χώρο αλλά και στους διαδρόμους της Σχολής, ξεκαθαρίζουμε ότι τα κυβερνητικά μαντρόσκυλα που παριστάνουν τους «αντιεξουσιαστές» έχοντας εξουσιαστικές πλάτες, δεν έχουν καμία θέση στα ακαδημαϊκά ιδρύματα.

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: Μια σπουδαία πλην λησμονημένη Ελληνίδα

Όταν αναφερόμαστε σε σφοδρές μάχες και τρισένδοξα ένοπλα στρατεύματα που τις πλαισιώνουν, είθισται, να μνημονεύουμε τους προεξάρχοντες ενάρετους άνδρες που με την ανείπωτη γενναιότητα τους αποτελούν την προμετωπίδα των εκάστοτε εθνικών αγώνων. Και αυτοί είναι εν τέλει που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στην συλλογική μας μνήμη. Υπάρχουν όμως και κάποιες «ξεχασμένες» προσωπικότητες που, παρά την ανιδιοτελέστατη και εξαίρετη προσφορά τους, δείχνουν να έχουν ξεθωριάσει από την εθνική μνήμη τιμώμενες ούσες σε τοπικιστικό επίπεδο.

Μία τέτοια προσωπικότητα υπήρξε η μόλις 21 ετών ηρωίδα του Μακεδονικού Αγώνος,  Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Η δράση και  προσφορά της υπήρξε συγκλονιστική αλλά και πολυεπίπεδη. Ήταν δασκάλα στο χωριό Γρίτσιστα (νοτίως του σημερινού κρατιδίου των Σκοπίων) της τότε Οθωμανοκρατούμενης Γευγελής. Όταν οι Βούλγαροι εξαρχιστές άρχισαν να επιβάλουν το θρησκευτικό τους δόγμα και την εθνοτική τους ταυτότητα στα ελληνικά χωριά της μακεδονικής επικράτειας αντιστάθηκε σθεναρά στον αφελληνισμό και στην απορθοδοξοποίηση. Δεν σταμάτησε να ποτέ να επιτελεί το λειτούργημα της στα παιδιά της κοινότητας και να εμψυχώνει τον ασυμβίβαστο Ελληνισμό τους.

Σήμερα το πολιτικό και ιστορικό κατεστημένο των δήθεν εθνικοφρόνων θέλει να θυμόμαστε μόνο τα «εκλεκτά» και τάχα εκλεπτυσμένα πρόσωπα της Βασιλείας που ευνοούν το κατά τ’άλλα κακοστημένο τους αφήγημα, όπως ο Δραγούμης και το καθεστωτικό του οικογενειακό περιβάλλον. Αδιαμφισβήτητοι ήρωες όπως ο Τέλλος Άγρας, ο Μίγγας και ο Κώττας αναφέρονται τυπικά και συμπληρωματικά, ενώ άλλοι όπως η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα λησμονούνται.

Παράλληλα με το συνεχές διδακτικό της έργο (το οποίο πραγματοποιούσε κάτω από ιδιαίτερα δυσχερείς και ασφυκτικές συνθήκες εκφοβισμού και τρομοκρατίας των Βουλγάρων Κομιτατζήδων) συμμετείχε σθεναρά και στο σκέλος του ένοπλου αγώνα, ενώ αρκετές φορές φρόντισε και περιέθαλψε αρκετούς αγωνιστές στην κατοικία της. Τόσο οι Βούλγαροι όσο και οι περιφερόμενες Οθωμανικές Αρχές την είχαν στοχοποιήσει για το έργο και την αφοσίωση της στον Μακεδονικό Αγώνα. Την παρενοχλούσαν, την απειλούσαν και την εκφόβιζαν με κάθε τρόπο.  Αυτή όμως ουδέποτε εκάμθη.

Μία μόλις μέρα μετά τον Θάνατο του Παύλου Μελά (Μίκη Ζέζα) κάηκε εγκλωβισμένη μέσα στο σπίτι της μαζί με άλλους έξι Έλληνες Μακεδονομάχους που προστάτευε από τους Βούλγαρους. Πριν το μαρτυρικό τέλος είχαν προηγηθεί ανταλλαγές πυροβολισμών για τρεις ώρες από τα παράθυρα της κατοικίας. Οι σφαίρες όμως είχαν τελείωσει. Της είπαν να βγουν έξω και να παραδοθούν. Και αυτή αποκρίθηκε στεντόρεια: «Μία Ελληνίδα δεν παραδίνεται ποτέ». Ένας από τους πολλούς κομιτατζήδες παίρνει έναν αναμμένο πυρσό, σπάει το παραθυρό και τον ρίχνει μέσα στο σπίτι. Το σπίτι μέσα είναι ξύλινο και αναπόφευκτα λαμπαδιάζει γρήγορα.

Είχαν την επιλογή να βγουν έξω αλλά προτίμησαν συνειδητά αυτό το εφιαλτικό τέλος παρά να έχουν ένα ατιμωτικό τέλος στα χέρια των εχθρών. Οι κομιτατζήδες άρχισαν να επαίρονται για το κατόρθωμα τους. Ναι, είχαν σκοτώσει την Αικατερίνη. Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να σβήσουν την άσβεστη φλόγα της η οποία είχε ήδη μεταλαμπαδευτεί στις ψυχές των ομοεθνών της.

Ο τάφος της βρέθηκε το 1939 στο νεκροταφείο της Γευγελής. Ο σταυρός έγραφε:

«Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904»

Για την υστεροφημία της Αικατερίνης φρόντισε ασφαλώς –εν αντιθέσει με τους κατ’ επίφασιν πατριώτες και τους κατευθυνόμενους ιστοριογράφους- η δημώδης παράδοση με το ακόλουθο γλαφυρό ποιήμα που σχετίζεται με την θυσία της.

– Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
– Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ’ αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
” Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα “.
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη

Στέλιος Λ.

Δράση στο Σύνταγμα ενάντια στο ξεπούλημα της Μακεδονίας (Φωτο και Βίντεο)

Στην Ελλάδα του 2018 ζούμε στιγμές βγαλμένες από την δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η μία εθνική προδοσία διαδέχεται την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς. Όλος ο πληθυσμός, αλλά και οι υποτιθέμενοι φορείς εθνικών ιδεών, παρακολουθούν αμέτοχοι και αδρανοποιημένοι τις συντελούμενενες εξελίξεις. Όπως προαναγγείλαμε και, όπως έχουμε ήδη ενεργήσει από τις αρχές Σεπτεμβρίου, με αφετηρία την παρέμβαση στην Λαμία και στις Θερμοπύλες, είμαστε αποφασισμένοι να σπάσουμε αυτό το επάρατο απόστημα της παθητικής μοιρολατρικής παρατήρησης.

Το δημοψήφισμα στα Σκόπια και η υποκρισία της ακροδεξιάς

Στις 30 Σεπτέμβρη διεξήχθη το δημοψήφισμα στα Σκόπια για να εκφραστεί η γνώμη των Σκοπιανών πολιτών όσον αφορά  στη συμφωνία των Πρεσπών, παρ’ ότι βέβαια σε ένα κράτος όπου κατοικούν Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες, Αλβανοί, Τσιγγάνοι, Εβραίοι και άλλες εθνότητες, δεν μπορούμε να μιλάμε για εθνική ταυτότητα, πόσω μάλλον για «μακεδονική».