Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Η σημαία




Του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου

Το νικηφόρο σύμβολο της χαράς του Λαού μας. Το αισιόδοξο φυσητό των μεγάλων του δημιουργών. Η μυστική αύρα του σώματος της φυλής – la aura. Πα’ να ‘πη το λάβαρο, όπου συμπυκνούται το εθνικό αστρικό σώμα. Κι έτσι, λάβρα ορμά στους αιώνες. Κοφτερή, πως η λάβρυς, το δίστομο πελέκι. Και πάντα γαλανή, αφού ‘ναι η βάση της φωτιάς κάτω απ’ τις κιτρινοπόρφυρες γλώσσες. Θωριά ιχώρος μιας υπερβατικής καταγωγής.

Όπως διπλώνεται, πειθαρχεί την συλλογή. Ανασυντάσσει την βούληση, να κυριαρχήσουμε στο πεπρωμένο. Μα, ως πλαταγίζει, λευτερώνει τον βρυχηθμό της ιστορικής μας πάλης. Σε πλεξούδες γαλαζωπών βουνών, ουρανού και θαλάσσης. Γίνεται το αιθέριον φάος, που, όταν λούζη την γη της Ελλάδος, κείνη τρεμοπαίζει στο μάτι κι εξαϋλώνεται. Γι’ αυτό και κυματίζει τούτη, πως η Ελληνική Γραμμή του ορίζοντος. Καθώς οι κραδασμοί του χρόνου, που κάμουν την χώρα και συσπάται.

Και τότε, μουρμουρίζει ιερατικώς το νεραϊδικό της ακρόαμα. Δονείται απ’ τα παλιά και τα μελλούμενα. Και ως σημαία, σημαίνει…

Ο δωρικός κίων ίσταται ως εθνικός της στύλος. Αυτός αποκρυσταλλώνει την μορφή του ελληνικού πνεύματος. Άξων της συλλογικής ιδιοφυΐας. Μα, η σημαία που τον έχει για ιστό της, αισθητοποιεί τα σάρκινα όρια της λαϊκής ψυχής. Εντός της σφίγγει τους αιμάτινους δεσμούς του Γένους. Με τις λωρίδες της ζώνει την λαχτάρα μας για ενότη. Ανδρών και γυναικών. Λευκοί απολλώνιοι ποταμοί, κατά ‘πως οι φωτερές πνευματικές ενέργειες. Κυανοί διονυσιακοί χείμαρροι, κατά ‘πως οι σκοτεινές, οι θυμικές δυνάμεις της φυλής. Αδυσώπητες φάλαγγες ενός Έθνους, πάντα σε παράταξη.

Γύρω απ’ τον σταυρό που τις στρατηγεί σε έργον τέχνης. Ως τις περιφερειακές δυνάμεις του Γίγνεσθαι, που πειθαρχούν στον πόλο του Είναι. Στον πυρήνα της Εστίας που τις δαμάζει. Στην φλόγα της τελετής που διατάσσει τους γύρω της στρατιώτες. Στον Νόμο που σταυρώνει τους πολίτες στην πόλιν. Στην ιεραρχία που κυριαρχεί, και ως τάξη ενώνει. Στο ισοσκελές έμβλημα του κοσμοκράτορος Ποσειδώνος και του υψίστου Διός. Το βακχικό σύμβολο του Ορφέως εσταυρωμένου. Το μαρτύριο του εξελληνισμένου Χριστού. Εκεί, στο σταυροδρόμι της ιστορίας, όπου οι τραγικοί υπερασπιστές της πατρίδος. Οι τεθνεώτες μάρτυρες με την φριχτή τύχη της αγάπης. Κοντά κι οι ήρωες με το λαμπρό κλέος του έρωτος.

Η σημαία… Των Παναθηναίων το υφαντό… Το πέπλο των κόσμων της Νίκης που πάλλεται… Στο κοντάρι της Παλλάδος Αθηνάς… Και λαμβάνει χρώμα… Απ’ τ’ άσπρα στήθη και τα μάτια της τα γαλανά… Πεταρίζει με μιας απ’ την αρχαιότη και πυρώνει στον μεσαίωνα το λάβαρο του στρατάρχου Φωκά… Κι ατές οι κυανόλευκες ρίγες του εντός δικεφάλου αετού ματασπιθίζουν στον θυρεό των Καλλέργηδων… Κι επιφαίνεται ξανά στην εθνοσυνέλευση της Τροιζήνος… Και χυμά στην αλμυρή επανάσταση, ασπρογάλαζο αφρισμένο κύμα… Λάβρο λαύρο αγερικό… Ο μυστήριος «κοσμοφόρος αιθέρας» του Σολωμού… Που στοιχειώνει το φλάμπουρο των Ελευθέρων Πολιορκημένων…

Τούτη είναι η γκαστρωμένη απ’ το αίμα των μαχητών αστρική τους σκιά. Η χρωστική της Ψυχής του Γένους, καθώς περιίπταται της προγονικής γης. Καθώς αναζητεί τα ιερά οστά, όπου θα φωλιάση, για να γεννήση την παινεμένη κόρη, την αντρειωμένη Λευτεριά. Τούτη είναι η Δόξα που, ως φάσμα, αιθεροπερπατεί στην μαύρη ράχη των Ψαρών.

Τούτη είναι το σάβανο των νεκρών.
Η φασκιά των αγεννήτων βρεφών.
Ο παθιασμένος χιτών των ζώντων.

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ξημερώματα 25ης Μαρτίου 2009
Ειδικός χώρος πειθαρχικής απομονώσεως
κλειστής φυλακής Αλικαρνασσού,
Ηράκλειον Κρήτης.
      

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Πολεμιστές της Ευρώπης: Michael Wittmann και Balthazar Woll

Η Ευρώπη είναι η πατρίδα της Λευκής Άριας Φυλής και η ιστορία της Ευρώπης είναι στολισμένη με αμέτρητα παραδεί...