Ο τρόμος της «πολιτικιάς»

Το ιστολόγιο μας έχει την τιμή να παρουσιάσει σε όλους τους σκεπτόμενους Εθνικοσοσιαλιστές και Εθνικιστές το νέο άρθρο του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου που επιτρέπει στον αναγνώστη να εμβαθύνει πάνω στην ουσία του πραγματικού πολιτικού «γίγνεσθαι» ξεσκεπάζοντας τους πραγματικούς απατεώνες της πολιτικής.

«Ένας λαός σε συντεταγμένη κατάσταση είναι πρωταρχικά μία ενότης πολεμιστών, η βαθιά αισθητή κοινότης των αξιομάχων.»

Όσβαλντ Σπέγγλερ

Τον Μεσαίωνα, οι πρόγονοί μας, ως «πολιτικιά» καλούσαν την χαμαιτύπη, την εταίρα του δρόμου. Αφ’ ενός, διότι έτσι ταίριαζε στην κοινή γυναίκα της πόλεως, στην εύκολη που σύχναζε στις οδούς της. Αφ’ ετέρου, διότι η ιδία η λέξη «πολιτικιά» συνεδέετο με την πολιτική των πολιτικών, την εξουσία που οι λαϊκοί Έλληνες μισούσαν, αφού την εχαρακτήριζαν ως άπιστη, αδηφάγο πόρνη…

Σ’ αυτήν την τάξη των πολιτικών δεν υπήρχαν, πλέον, οι πολλοί Έλληνες ευγενείς που συμμετείχαν στην σύγκλητο της Κωνσταντινουπόλεως, κατά την πρώιμη ρωμαιοκρατία. Λίγοι μόνον εξ αυτών παρέμεναν μαζί με βαρβάρους πλουτοκράτες, κι εκείνοι μειχθέντες με Έλληνες ως μιξοβάρβαροι. Πλησίον τους και οι λεγόμενοι δυνατοί, οι μεγαλοκαπιταλιστές φεουδάρχες της εποχής, που μαζί με τις μονές κατέκλεβαν τα κτήματα των Ελλήνων Στρατιωτών – Αγροτών στα σύνορα. Ακολούθως, οι Ακρίτες μας επτώχευαν ανά περιόδους και μετετρέποντο σε δουλοπαροίκους.

Μοιραία, τότε, η εθνική άμυνα κατά Αράβων και Τούρκων εξασθενούσε. Ο ελληνικός πολιτισμός της γης και του αίματος, αυτός ο πολεμικός εθνικός σοσιαλισμός των μικροϊδιοκτητών, έδινε την θέση του στην πρόσληψη ξένων μισθοφόρων στον στρατό. Επομένως, μεγάλο κεφάλαιο και θρησκευτικός μπολσεβικισμός προωθούσαν την απεθνικοποίηση, την απόλεμη αδράνεια στα μοναστήρια και την υποκατάσταση των Ελλήνων μαχητών από αλλοδαπούς της Ανατολής και της Δύσεως.

Όποτε, βεβαίως, οι πτωχευμένοι πατριώτες αντιδρούσαν, το σύστημα των πολιτικών της κεντρικής διοικήσεως έστελνε τους πραιτωριανούς να καταστείλουν τις εθνικές και κοινωνικές εξεγέρσεις τους. Επί πλέον, τους τελευταίους αιώνες, οι πολιτικοί διέλυσαν το πολεμικό ναυτικό κι έθεσαν την ναυτική άμυνα υπό την ευθύνη των Δυτικών – Ενετών, Γενουατών – με αντάλλαγμα εμπορικών προνομίων. Όμως, παρά τον πλουτισμό τους, κι αυτοί οι ξένοι καπιταλιστές ουδέποτε υπερήσπισαν τους Έλληνες απ’ τους Τούρκους. Κι έτσι, το μίσος των Στρατιωτών – Αγροτών κατά της πολιτικής διαρκώς μεγάλωνε. Η αντεθνική «πολιτικιά» μάλιστα, μετά την πατριωτική αυτοκρατορία της Νικαίας, τους απηγόρευσε να αυτοπροσδιορίζωνται ως Έλληνες. Τους ξανάκαμε Ρωμιούς, τους ξανάκλεψε το βιος και τους έπαψε από Στρατιώτες και πάλι. Ευκόλως, πια, η άλωση δεν άργησε να επέλθη…

… Η «πολιτικιά» πόρνη της εξουσίας των διεθνιστών, ωστόσο, ματακτύπησε το γένος και μετά την τουρκοκρατία. Οι πολεμικοί που λευθέρωσαν την πατρίδα εξεδιώχθησαν απ’ τους πολιτικούς, τους πράκτορες των ξένων κομμάτων. Οι κλέφτες εθνικιστές που ζήτησαν ένα μικρό κομμάτι γης για να βιοπορισθούν, παρέμειναν πρώτα ακτήμονες. Μετά, αφωπλίσθησαν, και οι πολιτικοί με τον ξένο βασιληά τοποθέτησαν αλλοδαπούς μισθοφόρους στον στρατό. Οποία ιστορική αναλογία! Φαναριώτες και αρχοντολόι – οι κοσμοπολιτικές τάξεις της τουρκόφραγκης «πολιτικιάς» - έβαλαν κατά του ηρωικού εθνικισμού των λαϊκών επαναστατών. Μα έβαλαν και κατά του κοινωνισμού τους, προσανατολισμένου στην ανακατανομή του αγροτικού πλούτου. Οι αποκαμωμένοι κλέφτες εκτυπήθησαν απ’ τους πραιτωριανούς, ελοιδορήθησαν απ’ την «πολιτικιά», πείνασαν, ζητιάνευσαν, επέθαναν στην ψάθα. Η ελπίς κάποιων λογίων δια επάνοδο στην αρχαία ελληνική πολιτική του ηρωικού μεγαλείου εχάθη εν μία στιγμή. Μήτε στρατιωτική – κοινωνική Σπάρτη, μήτε φυλετική δημοκρατία Αθηνών του οπλίτου – πολίτου. Μοναχά ψωροκώσταινα ραγιάδων…

… Στην εποχή μας, η «πολιτικιά» θριαμβεύει και πάλι. Η άρχουσα τάξη των διαπλεκομένων με την οικονομική ολιγαρχία πολιτικάντηδων απομυζεί τα λαϊκά στρώματα. Ένα κύκλωμα ξενομανών γραικύλων, υπηρετών των εβραιοτραπεζιτών, προλεταριοποιεί την μεσαία τάξη, που τόσο εξύμνησαν οι Πλάτων και Αριστοτέλης, ως εγγύηση πατριωτικής – κοινωνικής πολιτείας. Προσέτι, συντρίβει την αγροτιά, τον θεματοφύλακα της ηρωικής παραδόσεως, και μετατρέπει τον Έλληνα σε μουζίκο. Μα, στην θέση του αντι-ηρωικού πνεύματος των βυζαντινών μοναχών, τώρα βασιλεύει ο εκτρωματικός αντι-ηρωικός μπολσεβικισμός. Ο εθνομηδενισμός των αριστερών πληγώνει ακόμη περισσότερο τον πένητα πατριώτη. Προδίδει την ελληνική του παράδοση και νομιμοποιεί νέους βαρβάρους απ’ την Ανατολή, δια να τον υποκαταστήσουν.

Εν συνόλω, οι αντεθνικές τάξεις της «πολιτικιάς» πόρνης υπονομεύουν την εθνική άμυνα. Καλούν, όπως στον Μεσαίωνα, και πάλι τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές να κλέψουν τον πλούτο μας – τώρα τις ζώνες ορυκτού πλούτου των θαλασσών – και πάλι με την προϋπόθεση να μας υπερασπίσουν με πολεμικό ναυτικό απ’ τους Τούρκους. Ώστε, αφού μας στραγγίξουν, να μας προδώσουν ξανά και ξανά…

… Και η «πολιτικιά», η μεγάλη εταίρα της διεθνιστικής εξουσίας, συνεχίζει να μοιχεύεται στην κλίνη των ανθελλήνων. Αχόρταγη, όπως κάθε μητρομανής μέγαιρα, ζητεί ολοένα και πιότερο βαρβαρικό σπέρμα, ενώ στα διαλείμματα της αποχαυνώσεώς της, απομυζεί το ελληνικό αίμα, δια να το φτύση μετά βδελυγμίας. Πωλεί την βόρεια Κύπρο, την βόρεια Ήπειρο, τις ακριτικές νήσους, τα πετρέλαια, την μικρά ιδιοκτησία, την ελληνική ιθαγένεια… Μα, τώρα, τόσο απροκάλυπτα, πωλεί και την Μακεδονία μας. Και την πωλεί επισήμως στο χαμαιτυπείο της, μέσα στο μέγαρο της μεγάλης της εκπορνεύσεως…

… Εκεί, όπου οι σύγχρονοι Ακρίτες – η τωρινή κλεφτουριά – αναγνωρίζουν την μεσαιωνική της ιδιότητα, θαρρείς από ισχυρό ένστικτο της φυλετικής ψυχής. Και δι’ αυτό, συγκεντρωθέντες έξω απ’ το ανάκτορο του οίκου ανοχής, οργίλοι και επαναστατικοί, φωνάζουν:

-          Να καή το μπουρδέλο, η Βουλή..!

Παραλογίζεται το πολιτικό πουταναριό, καθώς εμπρός του ενσαρκώνεται μια νέα στρατιά που ζητεί ιστορική εκδίκηση. Ως κάποιες ψυχές να εβρυκολάκιασαν απ’ τους τάφους των Μακεδονομάχων, και τώρα παρατάσσονται στο χαράκωμα. Αμέσως, για μια ακόμη φορά – όπως αιώνια – η «πολιτικιά» αποστέλλει τους πραιτωριανούς της. Προηγουμένως, έχει ευνουχίσει τους στρατιωτικούς, που περιορίζονται στην μισθοδοσία τους, ως υπηρέτες του κοινοβουλίου, και ουδόλως αντιδρούν. Τα ενδεδυμένα στο χακί πειθήνια όργανα των μπολσεβίκων δεν απειλούν το προδοτικό μέγαρο. Και οι άλλοι, που συγκροτούν τις φάλαγγες της αποφάσεως, οι μόνοι αληθείς Στρατιώτες, αυτοί που ελευθερώνουν την στρατιωτική ιδέα απ’ το συρματόπλεγμα των στρατοπέδων και την ξεδιπλώνουν στο πεζοδρόμιο, αυτοί οι εθνικιστές επαναστάτες, θα αντιμετωπισθούν απ’ τους άλλους ενστόλους, τους αστυνομικούς.

Εφορμούν μέσα στον ορυμαγδό και στο εκρηκτικό νεφέλωμα οι νέοι Ακρίτες, αμύνονται οι πραιτωριανοί των νταβατζήδων της «πολιτικιάς»… Καθώς προστατεύουν τους αριστερούς, οι οποίοι θωπεύουν τους αναρχικούς, όταν καίνε τα αστυνομικά τμήματά τους… Διότι, όσο και αν μοιάζη παράλογο, έστω κι έτσι αμείβονται, εκμισθώνονται ακόμη και πενιχρά, ταΐζουν το σαρκίον τους, επιβιώνουν… Κι ας πεθαίνη το πνεύμα τους… Κι ας σαπίζη η πατρίς τους… Φθάνει να σωθή η φιλελεύθερη δημοκρατία… Άλλωστε, ο ίδιος ο Νίτσε δεν έγραφε τυχαία: «Στις δημοκρατίες, η έννοια της αστυνομίας προασπίζει κυρίως την ασφάλεια των φιλελευθέρων ανθρωπάκων, απ’ τον φόβο για τον αριστοκρατικό Μεγάλο Άνθρωπο…»

Και οι φιλόδοξοι απόγονοι του Μεγάλου Ανθρώπου συνεχίζουν. Στην Μακεδονία, στην Θεσσαλονίκη και στον πορνικό οίκο της «πολιτικιάς». Σιχαίνονται την φλυαρία κι επιτέλους δρουν. Αγιοποιούν την ηθική της εθνικής αντιστάσεως. Οικοδομούν νέα υψίπεδα δυναμικού ελληνικού πολιτισμού μέσα στην εμπορευματική κοινωνία. Καταπνίγουν την χρησιμοθηρική εξυπνάδα του πολιτικάντη ραγιά με το ευγενές πνεύμα της κλεφτουριάς.

Διότι, πλέον, γνωρίζουν. Ότι οι μόνοι εθνικιστές που κυβέρνησαν τον τόπο δεν ήσαν παιδιά της «πολιτικιάς», παρά μόνον στρατιωτικοί είτε επαναστάτες. Ότι η δημοκρατική νομιμότης είναι αυταπάτη. Ότι η Ελλάς ουδέποτε απηλευθερώθη με εκλογές, παρά μόνον με αίμα. Μα, προπάντων, ότι η ζωή δίχως κίνδυνο, είναι μία ελλιπής και ελαττωματική ζωή!

Μία νέα θεατρική σκηνή στήνεται πια, υπό τους ήχους και την μελωδία του διαφαινομένου εθνικού δράματος. Της ταιριάζουν οι στίχοι του Σαββόπουλου – του αρέσει ή όχι: «Τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια, τ’ αλογάκια και τα ξύλινα σπαθιά, βρυκολάκιασαν σε τούτα τα στιχάκια, έλα μέσα και μίλα πιο σιγά!»

Πράγματι, οι μοιχαλίδες σιγούν και κλειδαμπαρώνονται στον οίκο της μειοδοσίας. Καραδοκούν απ’ έξω οι Ακρίτες κι ενεδρεύουν λυσσασμένοι. Ολοένα και τρέμει η «πολιτικιά», πλέον όχι από ηδονή, μα από φόβο, και παραπλανεί τους ησύχους πατριώτες, για να διασπάση το εθνικό μέτωπο. Κι αυτοί, οι αδαείς, οι νωθροί, οι μαλθακοί, καταδικάζουν τα επεισόδια, ενώ στα χέρια τους βαστούν φωτογραφίες του Παύλου Μελά… Αχ! Πόσα πρέπει να μάθουν!

Ο Παύλος, ναι αυτός, ήτο, όντως για την εποχή του, ένας πολιτικοποιημένος εθνικιστής κι όχι ένας γραφικός πατριώτης. Απ’ αυτούς, που η σύγχρονη κοινή γνώμη, υπό τις οδηγίες της «πολιτικιάς», ευκόλως θα εχαρακτήριζε φασίστες. Που, πριν ακόμη πολεμήση στον ατυχή πόλεμο του ’97, πριν ακόμη ξεψυχήση δοξασμένος στους βάλτους της Μακεδονίας, ήδη ωργάνωνε αλυτρωτικές εκστρατείες  και συνωμοτικές στρατολογήσεις. Που κατέστρεφε τα γραφεία της εφημερίδος της Ακροπόλεως, διότι οι δημοσιογράφοι της ευτέλιζαν το στρατιωτικό ιδεώδες, ώστε να χαρακτηρισθή τραμπούκος. Που με τον ηρωικό του θάνατο, μετά, ευλόγησε τα παραστρατιωτικά αποσπάσματα να προβούν σε εκκαθαρίσεις του βουλγαρικού κομιτάτου, τρομοκρατώντας και κυριαρχώντας…

… Ο Παύλος είναι η ψυχή που πνέει απάνω στα χημικά και τα αποδιώχνει. Που φιλεί το μέτωπο των μαχίμων παιδιών. Που ψιθυρίζει στ’ αυτί τον όρκο των αιωνίως αδικημένων Ελλήνων πολεμιστών και κηρύττει την επιστροφή των Αρίστων. Για να εκδικηθούν, να σύρουν την «πολιτικιά» εταίρα στους δρόμους, να της ξυρίσουν το μαλλί, κι ως πόρνη να την μουτζουρώσουν, να την διαπομπεύσουν και να την καταρασθούν.      

Ο Παύλος είναι ο Μεγάλος Άνθρωπος. Ο τρόμος της «πολιτικιάς»! Ο αληθής Στρατιώτης, που, εν αντιθέσει με τους άλλους ενστόλους, υπήρξε επαναστάτης. Κι αυτόν, ουδεμία αστυνομία τον σταματά, κανένας κοινοβουλευτικός στρατός. Τον ακολουθούν οι καρδιές, πια, των επαναστατημένων για εθνική καταξίωση και κοινωνική δικαιοσύνη. Και η φωτιά, που ζυγώνει, θα τον δικαιώση!

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ