Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου: Μια σπουδαία πλην λησμονημένη Ελληνίδα



Όταν αναφερόμαστε σε σφοδρές μάχες και τρισένδοξα ένοπλα στρατεύματα που τις πλαισιώνουν, είθισται, να μνημονεύουμε τους προεξάρχοντες ενάρετους άνδρες που με την ανείπωτη γενναιότητα τους αποτελούν την προμετωπίδα των εκάστοτε εθνικών αγώνων. Και αυτοί είναι εν τέλει που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στην συλλογική μας μνήμη. Υπάρχουν όμως και κάποιες «ξεχασμένες» προσωπικότητες που, παρά την ανιδιοτελέστατη και εξαίρετη προσφορά τους, δείχνουν να έχουν ξεθωριάσει από την εθνική μνήμη τιμώμενες ούσες σε τοπικιστικό επίπεδο.

Μία τέτοια προσωπικότητα υπήρξε η μόλις 21 ετών ηρωίδα του Μακεδονικού Αγώνος,  Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Η δράση και  προσφορά της υπήρξε συγκλονιστική αλλά και πολυεπίπεδη. Ήταν δασκάλα στο χωριό Γρίτσιστα (νοτίως του σημερινού κρατιδίου των Σκοπίων) της τότε Οθωμανοκρατούμενης Γευγελής. Όταν οι Βούλγαροι εξαρχιστές άρχισαν να επιβάλουν το θρησκευτικό τους δόγμα και την εθνοτική τους ταυτότητα στα ελληνικά χωριά της μακεδονικής επικράτειας αντιστάθηκε σθεναρά στον αφελληνισμό και στην απορθοδοξοποίηση. Δεν σταμάτησε να ποτέ να επιτελεί το λειτούργημα της στα παιδιά της κοινότητας και να εμψυχώνει τον ασυμβίβαστο Ελληνισμό τους.

Σήμερα το πολιτικό και ιστορικό κατεστημένο των δήθεν εθνικοφρόνων θέλει να θυμόμαστε μόνο τα «εκλεκτά» και τάχα εκλεπτυσμένα πρόσωπα της Βασιλείας που ευνοούν το κατά τ’άλλα κακοστημένο τους αφήγημα, όπως ο Δραγούμης και το καθεστωτικό του οικογενειακό περιβάλλον. Αδιαμφισβήτητοι ήρωες όπως ο Τέλλος Άγρας, ο Μίγγας και ο Κώττας αναφέρονται τυπικά και συμπληρωματικά, ενώ άλλοι όπως η δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα λησμονούνται.

Παράλληλα με το συνεχές διδακτικό της έργο (το οποίο πραγματοποιούσε κάτω από ιδιαίτερα δυσχερείς και ασφυκτικές συνθήκες εκφοβισμού και τρομοκρατίας των Βουλγάρων Κομιτατζήδων) συμμετείχε σθεναρά και στο σκέλος του ένοπλου αγώνα, ενώ αρκετές φορές φρόντισε και περιέθαλψε αρκετούς αγωνιστές στην κατοικία της. Τόσο οι Βούλγαροι όσο και οι περιφερόμενες Οθωμανικές Αρχές την είχαν στοχοποιήσει για το έργο και την αφοσίωση της στον Μακεδονικό Αγώνα. Την παρενοχλούσαν, την απειλούσαν και την εκφόβιζαν με κάθε τρόπο.  Αυτή όμως ουδέποτε εκάμθη.

Μία μόλις μέρα μετά τον Θάνατο του Παύλου Μελά (Μίκη Ζέζα) κάηκε εγκλωβισμένη μέσα στο σπίτι της μαζί με άλλους έξι Έλληνες Μακεδονομάχους που προστάτευε από τους Βούλγαρους. Πριν το μαρτυρικό τέλος είχαν προηγηθεί ανταλλαγές πυροβολισμών για τρεις ώρες από τα παράθυρα της κατοικίας. Οι σφαίρες όμως είχαν τελείωσει. Της είπαν να βγουν έξω και να παραδοθούν. Και αυτή αποκρίθηκε στεντόρεια: «Μία Ελληνίδα δεν παραδίνεται ποτέ». Ένας από τους πολλούς κομιτατζήδες παίρνει έναν αναμμένο πυρσό, σπάει το παραθυρό και τον ρίχνει μέσα στο σπίτι. Το σπίτι μέσα είναι ξύλινο και αναπόφευκτα λαμπαδιάζει γρήγορα.

Είχαν την επιλογή να βγουν έξω αλλά προτίμησαν συνειδητά αυτό το εφιαλτικό τέλος παρά να έχουν ένα ατιμωτικό τέλος στα χέρια των εχθρών. Οι κομιτατζήδες άρχισαν να επαίρονται για το κατόρθωμα τους. Ναι, είχαν σκοτώσει την Αικατερίνη. Δεν κατάφεραν όμως ποτέ να σβήσουν την άσβεστη φλόγα της η οποία είχε ήδη μεταλαμπαδευτεί στις ψυχές των ομοεθνών της.

Ο τάφος της βρέθηκε το 1939 στο νεκροταφείο της Γευγελής. Ο σταυρός έγραφε:

«Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904»

Για την υστεροφημία της Αικατερίνης φρόντισε ασφαλώς –εν αντιθέσει με τους κατ’ επίφασιν πατριώτες και τους κατευθυνόμενους ιστοριογράφους- η δημώδης παράδοση με το ακόλουθο γλαφυρό ποιήμα που σχετίζεται με την θυσία της.


– Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα
κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
– Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ’ αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
” Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα “.
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη

Στέλιος Λ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Πολεμιστές της Ευρώπης: Michael Wittmann και Balthazar Woll

Η Ευρώπη είναι η πατρίδα της Λευκής Άριας Φυλής και η ιστορία της Ευρώπης είναι στολισμένη με αμέτρητα παραδεί...